تویی تنها غم و دردم که آن را دوست می دارم
تویی آن اشک پیوسته که آن را خوب می بارم
اگر چه رفتی و هرگز به خوابم هم نمی آیی
بمان اما به رویایم، بده هر لحظه آزارم

چایی

همان چایی‌ست که ساعتی پیش، کنار تو بود.

اما حالا...

چای سرد شده و تو نیز

نخستین؛ کنم یاد پروردگار

که داريم از او بخشش بی شمار

دوم؛ بر تو ده ها درود و سرور

دلت شاد چون غنچه در نو بهار

تو همان هستي كه روزي من برايت مي شكفتم

آشكارا در دلم بودي اگرچه مي نهفتم

هم برايم لحظه بودي هم نداي جاوداني

خاطراتم، داستانم، قصه اي بودي كه گفتم

تو در خشم بودي و من بي خبر

پلنگينه بر من شدي حمله ور

چنان درس سختی به من داده‌اي

كه نگذارمت تا ابد سر به سر

هرگز نيازم نيستي، اما نباشي لَنگتم

از من گريزاني چرا، آخر مگر در جنگتم؟

پنهان شدي از من ولي جانم! مگر سربارتم؟

يك گوشه چشمي مرحمت؛ بي معرفت! دلتنگتم

طوفان اگر که شاخ و برگی نمی زند
تدبیر می کند که درخت از ریشه برکُند
نشکست اگر زمانه دلی را بعید نیست
تاخیر می کند که به یکباره بشکند

نمی، هم آسمان تو، به من هرگز نمی بارد
چه گویم با دلم اما که دستش از تو بردارد
سبک کردم ولی خود را که خیزم با نسیم تو
و مي ترسم که طوفانت، مرا کاهی نپندارد

وقتی که بپرسند که "عاشق شدی آیا؟"
آن هم ز من خسته ی سرگشته ی بی تاب؛
انگار که از ماهی دریا تو بپرسی:
نوشیده ای آیا تو از این دریا، آب!!!؟

جابجا کردی تمام مرزهای عشق را
آن زمان که تو وروجک، لانه کردی در دلم
آن همه چشمم به راهت، سال های انتظار
بی خبر از ما چرا بودی، کجا بودی؟ گلم!

کیستی یا چیستی چیزی نمی دانم ولی
تو گمانم یک فرشته در لباس آدمی
بوی یک یاس بهشتی می دهی، شاید گلی
یا که شاید عطر خوشبویی به شکل شبنمی

ناشناسی آشنا از سرزمینی دوردست
مثل یک پروانه، ناخوانده شدی مهمان من
بعد از آن تو نازنین، دار و ندار من شدی
آمدی خوش آمدی. روح و روانم، جان من!

Powered By
  BLOGFA.COM